«Ο Βαρόνος που Δ.Ε.Π.Υ.»: Ένα παραμύθι για την αποδοχή και κατανόηση της διαφορετικότητας

Μία ιστορία γεμάτη χιούμορ και περιπέτεια για τις ιδιαιτερότητες της συμπεριφοράς και την αποδοχή της διαφορετικότητας ξετυλίγεται στις σελίδες του παραμυθιού «Ο Βαρόνος που Δ.Ε.Π.Υ.» της Βούλας Γιαγκάζογλου Παπούδα, που κυκλοφορεί από την «Ελληνοεκδοτική» με εξαιρετική εικονογράφηση της Μαρίας Μανουρά.
Η ιστορία:
Ένας μικρός γάιδαρος, απόγονος μίας «μεγάλης» οικογένειας, αντιμετωπίζει προβλήματα συμπεριφοράς. Το σχολείο για αυτόν είναι ένα μαρτύριο! Τι θα συμβεί όταν ανακοινώνεται στην οικογένεια ότι οι υπερβολικές αταξίες του οφείλονται σε μία διαταραχή που λέγεται Δ.Ε.Π.Υ. ή, αλλιώς, στα απλά γαϊδουρινά, κάτι σαν Δεν Έχει Πολλή Υπομονή;
Ο ίδιος πάλι πιστεύει πως για όλα αυτά φταίει ένας θηλυκός ψύλλος με τσιριχτή φωνή, που κατοικεί στα αυτιά του και ελέγχει το μυαλό του. Όλα θα αλλάξουν, όταν η ίδια του η παραξενιά θα γίνει αιτία να σωθούν όλοι από βέβαιη καταστροφή.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν γίνεται ένα ελάττωμα να είναι μόνο ελάττωμα…
Το βιβλίο περιλαμβάνει δραστηριότητες που απευθύνονται σε γονείς και εκπαιδευτικούς
και στοχεύουν στην καλλιέργεια της φιλαναγνωσίας και της ενσυναίσθησης.

Βιογραφικά

Βούλα Γιαγκάζογλου Παπούδα
Γεννήθηκα στη Δράμα και μεγάλωσα σε μια υπέροχη γειτονιά απέναντι από ένα δάσος. Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που πρόλαβαν το ατέλειωτο παιχνίδι στις αλάνες. Από μικρό παιδί θυμάμαι να παίζω τη δασκάλα, να σκαρφίζομαι ιστορίες και να στήνω με τις φίλες μου θεατρικές παραστάσεις για τα παιδιά αλλά και τους μεγάλους της γειτονιάς. Μεγαλώνοντας, αισθάνομαι πολύ τυχερή που κατάφερα να ζήσω το παραμύθι μου!
Πήγα για σπουδές στη Θεσσαλονίκη όπου έζησα 12 υπέροχα χρόνια. Έκανα προπτυχια­κές σπουδές και διδακτορικό στο ΤΕΦΑΑ του Α.Π.Θ. και είχα την τύχη να κάνω αυτό που πάντα ονειρευόμουν! Να εργαστώ με παιδιά με και χωρίς αναπηρία σε παιδικές κατασκηνώσεις, σε αθλητικούς συλλόγους αλλά και σε ειδικά σχολεία.
Από το 2003 ζω μόνιμα στις Σέρρες όπου εργάζομαι στο Πανεπιστή­μιο ως Αν. Καθηγήτρια Ειδικής Αγωγής, έχοντας κάνει περισσότερες από 100 έρευνες και διαλέξεις σε συνέδρια. Ωστόσο, πάντα έψαχνα έναν τρόπο για να μπορέσω να μεταδώσω την αγάπη, τον σεβασμό και την αποδοχή της διαφορετικότητας, όχι μόνο στους φοιτητές μου, αλλά σε όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά, στην ηλικία αλλά και στην ψυχή. Έτσι, άρχισα να γράφω παραμύθια και σε κάποια από αυτά «δώσαμε ζωή» μέσα από θεατρικές παραστάσεις με τους φοιτητές μου.
Όσο για το προσωπικό μου παραμύθι, εξελίχτηκε όταν πριν από μερικά χρόνια συνάντησα τον πρίγκιπά μου, όχι επάνω σε ένα άσπρο άλογο, αλλά σε 101 μαύρα άλογα γνωστής γιαπωνέζικης ράτσας. Μετά, αποκτήσαμε τρία υπέροχα παιδάκια! Από εκείνη την ημέρα, ζούμε σε ένα υπέροχο κάστρο φτιαγμένο με πολλή αγάπη, αμέτρητα χαμόγελα και ατέλειωτο παιχνίδι… Και ζούμε πολύ καλά στο δικό μας παραμύθι και ελπίζω να ζείτε και εσείς ακόμη καλύτερα!
Από τις εκδόσεις ΕΛΛΗΝΟΕΚΔΟΤΙΚΗ κυκλοφορούν τα βιβλία μου: Νταν Νταν Τέλης, ο σοφός Κουνέλης, Ένα αστέρι για την Ευτυχία και Η ΧΑμένη ΧΑρά της Θυμιώς. Έχω γράψει, επίσης, δύο παιδικά θεατρικά έργα: τη ΧαΧα της Θυμιώς (παρουσιάστηκε στο θέατρο από επαγγελματική ομάδα ηθοποιών) και τη Μάσα και τον Αρκούδο (παρουσιάστηκε στο θέατρο από την επαγγελματική θεατρική ομάδα «Παιδική Σκηνή Θεσσαλονίκης» στο Ράδιο Σίτυ και σε περιοδείες σε όλη την Ελλάδα).

Μαρία Μανουρά
Η Μαρία Μανουρά γεννήθηκε μια βαρυχειμωνιάτικη μέρα στην Αθήνα, αλλά προτιμά την άνοιξη. Τα κελαϊδίσματα τής θυμίζουν τον τόπο που αγάπησε πιο πολύ ως τώρα, το χωριό της στους πρόποδες της μαγευτικής Οίτης.
Όσο μεγάλωνε, όλοι της έλεγαν να γίνει γιατρός, αφού «τα ’παιρνε τα γράμματα»… Το ένστικτό της, όμως, την οδήγησε στην Αρχιτεκτονική του Ε.Μ.Π. Τώρα ξέρει πως ήταν σωστή επιλογή. Έμαθε κάτι πολύτιμο: πώς να οργανώνει το χάος, πώς να χτίζει από το μηδέν. Μα δεν ήταν αρκετό… Έλειπε το χρώμα.
Στα 24 χρόνια της συνειδητοποίησε αυτό που είπε ο Ιπποκράτης: «Ο μεν βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» (κι ύστερα οι Λατίνοι: Ars longa, vita brevis). Μάλλον ήταν ο οιωνός της παιδικής ηλικίας… Έτσι πήρε την απόφαση να δοκιμάσει την τύχη της στον Τομέα της Ζωγραφικής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Και το ταξίδι ξεκίνησε…
Από το 2014 εικονογραφεί παιδικά βιβλία. Νιώθει ευτυχής και ευγνώμων για τους άπειρους κόσμους που μπορεί πλέον να δημιουργήσει από την αρχή, χωρίς πολεοδομική άδεια και με την ακριβότερη πρώτη ύλη: το ανθρώπινο θυμικό.
Ίσως κάποτε γράψει δικά της βιβλία, ίσως όχι. Μερικά απογεύματα ονειρεύεται να στήσει μια βιοτεχνία παιχνιδιών. Κάθε παιγνίδι, λέει, θα έχει δικό του όνομα και δικό του ελάττωμα. Αισθάνεται πως το ωραίο ξεπερνά την όμορφη όψη και το ορθώς καμωμένο. Γι’ αυτό, πάλι, της αρέσουν οι ελεύθεροι άνθρωποι, ακόμη κι όταν είναι πολιορκημένοι. Κι αν της ζητήσεις μια συγκινητική λέξη, θα σου πει το «ευχαριστώ».
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Προς το παρόν…